دو استکان چای داغ

همیشه از درد می نویسد

از غم و اندوه

پرواز از دلهای این سرزمین پریده است.

دلخوشی های کوچک مانده است و اندکی تبسم در پس همه دردها.

اینجا در این سرزمین در میان جمع ولی تنهایی ، هر چه می گذرد این دلخوشی ها کوچکتر و عمق ناامیدی بیشتر می شود.

انتظاری برای از خوشی نوشتن نیست و حتی برای نوشتن هم رمقی نیست...

آینده، نیامده ، قابل پیش بینی است .

کمی درد کمی غم و دلخوشی های ریز ریز

دو استکان چای داغ ...

گاهی در سراشیبی

گاهی در سربالایی

با درد بیدار می شوی و با خوشی به خواب می روی

همه چیز این دنیا ناپایدار است

هرچه در توان داری هم تلاش کنی باز دردی تلنگرت میزند

و گاهی خوشی آرامبخش می شود

این الاکلنگ هرچقدر کهنه شود حرکتش ادامه دارد

بیست و یکم آبان هزاروچهارصدودو

دو استکان چای داغ ...

روزها می گذرد و روزمرگی ها را در شب تجربه میکند

عجب روزگار سختی است و همزمان آسان

برای خود باشی یا برای دیگران

کلاف سردرگمی است این زمان

چه تلاش کنی بهترین خودت باشی یا بدترین ، تیک تاک زمان می گذرد.

دو استکان چای داغ ...

زندگی ادامه دارد

هر اتفاقی هر رخدادی هم پیش بیاید زندگی ادامه دارد

این مسیری هست که درآن قرار گرفته ایم

رویش از هر ریشه ای در مسیر مصائب شکل می گیرد...

ششم فروردین هزار و چهارصد و یک شمسی

دو استکان چای داغ ...

بهار در جزییات است سالی پر از دلخوشی های کوچک برای مردم ایران دو استکان چای داغ ...

از مردمانی آشفته
با سرشتی از آه
در این سرزمین سردرگم، نه گوشی شنواست نه دستی به باز شدن گره ای.
پیشتر ها سهراب لب جوی را توصیه کرده بود
جوی ها نیز جنبشی ندارند و فاسد و آلوده اند
از مردمانی آشفته ی صرفا برای زنده ماندن، انتظار معجزه نیست.
این سرزمین پر از آه است و دم...

شانزدهم آذر چهارصدویک

دو استکان چای داغ ...

گاهی باید نوشت بدون غرق شدن در روزمرگی

نوشت از انسانیت

نوشت از رنج

نوشت از شادی

این روز ها انسان بودن سخت شده است

به هر پنجره ای می نگری خودبینی می درخشد ...

انسانیت به نزدیکیِ پایان نزدیک است.

بیست و هفتم دی ماه هزار و چهارصد و یک

دو استکان چای داغ ...

نداشتن ؛ نخواستن می آورد...

خواستن را توان مقابله با نداشتن نیست.

داستان سختی اسن دیدن و نداشتن؛ گاهی میطلبی ولی نداری.

امروز آدمها همچنان که راه می روند کمتر پشت سر و زمینِ زیرپا را می نگرند، آدمها بی رحم اند.

> چهارم تیرماه هزار و چهارصد و یک شمسی

دو استکان چای داغ ...

این دود ها این فریاد ها

امروز به درد تبدیل شدند

آینده روشن است، فاصله فقط یک حرف است ولی سهمگین...

این آبادی با درد به داد میرسد

پنجم مهر چهارصدو یک شمسی>

دو استکان چای داغ ...

سرزمین درد است و دردمندانکه درمان نیز نیستمردمانی که همه نوک بینی بینند و هرکسی فکر خویش است ..امیدها نا امید می شود در این سرزمینشاید با درد نوشته اند نام ش را..سرزمینی که از مردمانش دم نمی زند و سامان نمی یابد.>بیست و سوم اردیبهشت هزار و چهارصدو یک شمسی>> ما از نور و بارون و آیینه ایم ؛ نباید به تاریکی عادت کنیم / قمیشی دو استکان چای داغ ...ادامه مطلب